PEDRO J. COLOMBO: Komiki marrazkilaria
«Hemeretzi urte nituenetik ez zait inoiz lanik faltatu»
Sorpresa ederra hartu genuen gure auzoan komiki marrazkilari bat bizi zela deskubritu genuenean. Baina sorpresa bikoitza izan da bere emaztea, berarekin batera lan egiten duena, Zorrotzako betiko auzokidea dela jakin dugunean. Pedro eta Aintzane beraien umea Zazpilanda eskolara eramaten dute eta ikastetxetik metro eskasera daukate beraien estudioa.
Testua: IGOR GUTIÉRREZ. Argazkiak: AITOR MARÍN
Nola definituko zenuke zure lana?
Marrazkilaria naiz, komikietako marrazkilaria batik bat. Nire emaztea, Aintzane Landa, kolorista da. Lan askotan biok batera aritzen gara. Bera Zazpi Landa auzokoa da betidanik; ni, berriz, Granollersekoa.
Zer ikasi zenuen?
Arte Ederrak ikasteko sarbide proba suspenditu nuen eta urtebete eman nuen Psikologian, denbora alferrik ez galtzeko. Hurrengo urtean, berriz, Bartzelonako JOSO komiki eta arte grafikoetako eskolan izena eman nuen. Generalitateak homologatutako eskola bat da, Kataluniako komikilari gehienak eta Espainako asko ere bertatik atera dira. Bineta-ilustratzaile masterrean sartu nintzen, baina hori ere ez nuen bukatu, kurtso amaiera baino hilabete lehenago lana atera zitzaidalako eta ez nituelako azken lanak entregatu. Beraz, inolako titulaziorik gabe atera nintzen. Hemeretzi urte nituen eta hortik aurrera ez zait inoiz lanik falta izan.
Zein izan zen zure lehenengo lana?
JOSO eskolak lortu zidan lehenengo lana, Bartzelonako marrazki bizidunetako estudio batean. Bertan hilabete eta erdian bi laburmetrai egin nituen eta utzi egin nuen, estudioa OPUSekoa zela ohartu nintzenean. Gainera, ordurako banuen beste kontratu bat nik neuk sortutako komiki bat argitaratzeko.
Zein zen komiki hori?
“Sangre noctámbula” izeneko albuma da, Bartzelonan giroturiko banpiro-istorio bat. Gidoia, marrazkiak eta kolorea nik egindakoak dira. Kontua da Granadako Komiki Azoka batean zirriborro batzuk erakutsi nizkiola argitaletxe bati eta handik gutxira deitu zidatela hura ekoizteko. Hasiera batean, trilogia bat izango zen; baina, azkenean, lehen alea baino ez genuen egin, beste lan potoloago bat atera zitzaidalako. Berrogeita sei orriko albuma argitaratu genuen, akuarelaz koloreztatua.
Hamar urte baino gehiago daramat Marseillako Olympique futbol taldearen komiki ofiziala egiten.
Nora joan zinen gero?
Gidoilari frantziar batek deitu zidan Dargaud [Asterix eta Obelixen ekoizlea] argitaletxe ospetsuarentzako sail batean lan egiteko, “Trois… et l’ange” izenekoa (“Hiru… eta aingerua”, euskaraz). Superbotere arraroak dituzten pertsona batzuen istorioa da, gaur egungo Parisen girotua. Lau album ateratzeko asmoa zuten, baina hiru besterik ez ziren argitaratu, hirugarrenaren salmenta eskasa izan zelako.
Lan luzeagorik izan al duzu ala denak izan dira urte gutxikoak?
Bai, hamar urte baino gehiago daramatzat “Droit au but!” sailean lanean. Marsellako Olympique futbol taldearen komiki ofiziala da, talde horren zalea den mutiko baten istorioak kontatzen dituena. Oso komiki arrakastatsua da, dagoeneko 21 album argitaratu dira eta 11. zenbakiaren berrehun mila ale saldu ziren! Sail horretarako nire lehen lana 12. zenbakiaren azala izan zen. Ondoren, 13. zenbakiaren kolorea egin nuen eta 14. zenbakitik aurrera arkatzak [marrazkiak] egiten ditut. Nire emazteak kolorea egiten du.
Horrez gain zeintzuk dira esku artean dituzun lanak?
Tintaztatzailea naiz flandrieraz argitaratzen den sail oso ospetsu batean, “De Kiekeboes” izenekoa. Marrazkilaria Charel Cambré da, berak bineten zirriborroak pasatzen dizkit eta nik lerroak burutu egiten ditut bere estiloa errespetatuz, hori da tintaztatzaile baten lana. Dagoeneko 4 zenbaki egin ditut sail horretarako.
Fito eta El Gran Wyomingen bizitzei buruzko komiki bana egin dut
Komikien mundutik aparteko ezer egiten duzu?
Orain pankarta bat diseinatzen ari naiz Mauthauseneko presoen omenez, kontzentrazio-esparruaren askapenaren 80. urteurrenerako egingo den agerraldi baterako. Preso horiekin erlazionaturiko elkarte memorialista baten enkargua da, Kordobakoa. “El fotógrafo de Mauthausen” (2018) albuma sortzeko elkarlanean aritu ginen beraiekin. Arrakasta handiko komikia izan zen hori, aldi berean titulu bereko filma estreinatu zelako. Aintzanek, albumaren koloreaz aparte, 3D maketa-digitalak ere egin zituen, marrazki lanetarako lagungarri gisa, kontzentrazio-esparruaren ikuspegi desberdinak izan nitzan.
Euskarazko lanen batean parte hartu al duzu?
Elkar argitaletxerako lan batzuk egin ditut, “Naia” izeneko trilogia esaterako. Euskara ikasleentzat propio eginiko liburuxka ilustratuak dira. Nahiko nuke euskarazko lan gehiagotan parte hartu.
Lan propioei dagokienez, zerbait gehiago egin duzu edo egin nahiko zenuke?
Bartzelonako lagun mina dudan Josep Busquetekin eta nire emazte Aintzanerekin batera bi album argitaratu ditut: “En segundo plano” (2015) eta “Adicción” (2019). Lehenengoa Bilbon girotuta dago eta zenbait eszena Zorrotzan bertan gertatzen dira, esaterako, anbulatorioaren aurrean edo barraskilo zubian. Argazkilari bati buruzko istorio bat da, kaletik jendeari agazkiak ateratzen dizkiona eta beraien bizimodua nolakoa den imajinatzen duena. Horrez gain, “La leyenda de Khaz” sailarekin jarraitzen dugu.
Zeintzuk dira zure azkenetariko lanak?
Fito Cabralesen bizitzari buruzko komikia, “Fito y por supuesto la luna” (2023) eta El Gran Wyomingen bizitzari buruzkoa, “El Gran Wyoming. Mil palos y ninguno al agua” (2024). Biak ere BAO Komikiak argitaletxe bilbotarrak ekoitzita.
«En segundo plano» bere liburuan Zorrotzako hainbat eszena agertzen dira
LABURREAN
«Marrazkilarion lana oso nomada da
Nola ezagutu zenuten elkar emazteak eta biok?
Yahooko txat batean ezagutu genuen elkar, 2001ean. Ondoren, Aste Nagusi baterako Bilbora etorri nintzen Aintzane ezagutzera.
Noiztik bizi zara Zorrotzan?
2008an etorri ginen Zorrotzara. Lehen Granadan bizi ginen, marrazkilariak ziren lagun asko han genituelako. Marrazkilarion lana oso nomada da.
Gure auzoko zer duzu gustukoen?
Lasaitasuna eta dena gertu izatea. Etxe ondoan umearen eskola eta lantokia izatea luxu bat da.
Zenbat denbora ematen duzu orrialde bat bukatzeko?
Orrialdearen arabera, baina batez beste hiru bat ordu behar ditut.
Aurrerantzean zer lan egin nahiko zenuke?
Haurrentzako komikiak egin nahiko nituzke, nire semearentzat. Halaber, Bilbo apokaliptiko batean girotutako album bat egiteko asmoa daukat.
