ANTHONY CHUQUILLANQUI
“Semeari lehen aldiz entzun nionetik izugarri gustatu zitzaidan euskara”
Jaiotokia: Lima (Perú)
Noiztik hemen: 2023ko abuztutik
Adina: 35 urte
Lanbidea: Gerokultorea zahar-etxe batean
Anthony 2023an iritsi zen Zorrotzara, ama zaintzera etorritako emaztearekin berriro elkartzeko. Zahar-etxe batean egiten du lan, eta euskara ikasten ari da, izugarri gustatzen baitzaio seme-alabak hizketan entzun zituenetik, eta, gainera, lanean aurrera egiten lagunduko diolakoan dago.
TESTUA: AINARA GARCÍA. Argazkiak: AITOR MARÍN
Nolatan heldu zinen gurera bizitzera?
Nire emaztearengatik. Bere ama hemen bizi zen, gaixo zegoen, eta berari laguntzera etorri zen sendatu arte, hasieran Perura itzultzeko asmoz. Zoritxarrez, bere ama hil egin zen eta, horren ostean, nire emazteak hemen gelditzea erabaki zuen. Lau hilabete geroago iritsi nintzen ni, familia osoa berriro elkartzeko: emaztea, gure bi seme-alabak eta laurok.
Zorrotzara zuzenean etorri zineten ala lehenago beste leku batean egon zineten?
Zorrotzara heldu nintzen zuzenean.
Gerokultore lanetan aritzen zara zahar-etxe batean, baina jatorrian zein zen zure lanbidea?
Udako club-resort baten administratzailea nintzen. Aldaketa handia izan da…
Gogorra egin al zitzaizun hemengo bizimodura eta lan-ohituretara egokitzea?
Nire emaztea eta biok oso lasaiak eta etxekoak gara, eta uste dut horrek asko lagundu zigula aldaketara egokitzen.
Zerk harritu zintuen gehien hona iritsi zinenean?
Adibidez, garraio publikoan dagoen ordenak. Eta gidariek oinezkoekiko duten errespetua… Liman ez nengoen horretara ohituta. Segurtasun-sentsazioak ere bai. Batzuetan, entzuten dut hemen ez dagoela segurtasunik, baina nire herrialdearekin alderatuta, aldea oso handia da.
Oso ezberdina al da hemengo bizimodua zure jatorrian zeneukanaren aldean?
Bai, batzuetan bai. Adibidez, Liman etxe familiabakarretan bizitzera ohituta gaude; eta hemen, berriz, auzotar askorekin partekatzen dugun eraikin batean bizi gara.
Zein izan zen hemengo jendeari buruz izan zenuen lehen inpresioa?
Hasieran, euskal jendea oso itxia iruditu zitzaidan. Espero dut gaizki ez hartzea, baina kanpotik gatozen pertsonekin enpatia edo harremana sortzeko zailtasun handia duzuela iruditu zitzaidan. Baina behin konfiantza-harremana sortzen duzunean, konturatzen zara euskaldunak oso jende jatorra zaretela.
“Euskaldunekin konfiantza-harremana sortzea kosta egiten da, baina behin urrats hori emanda, oso jende jatorra zarete”.
Euskaltegiko ikaslea zara. Nola moldatzen zara?
Semeek euskaraz ikasten dute, eta nire seme nagusiari lehenengo aldiz entzun nionetik izugarri gustatu zitzaidan euskara. Lehen asmoa semeari laguntzeko ikastea izan zen. Baina aitortu behar dut oso hizkuntza zaila dela, are gehiago praktikatzeko inolako euskaldun girorik ez baduzu. Eta nire lagun gehienak ez dira euskaldunak… Hala ere, hizkuntzak eta ikasketak ondo ematen zaizkit: A1 gainditu dut eta A2 prestatzen ari naiz. Lotsa kentzea eta akatsei beldurrik ez izatea falta zait, edo hori esan didate euskaltegian behintzat… Baina gustatzen zait, eta gainditu nahi dudan erronka da.
Eta zerk bultzatu zaitu euskara ikastera?
Lehenik eta behin, esan bezala, nire semeari laguntzeak. Baina, gainera, badakit euskara ondo erabiltzea lagungarria izan daitekeela lanpostu hobea lortzeko.
Zer da Zorrotzan gehien gustatzen zaizuna?
Jendea. Badakit ez dela guztiz horrela, baina badirudi denok elkar ezagutzen dugula… Oso gustuko dut Zorrotzaren auzo-izaera hori. Eta esan behar dut Euskal Herria, oro har, izugarri gustatzen zaidala bertako natura eta gune berdeengatik.
Eta gutxien?
Zaila egiten zait zerbait negatiboa esatea.
Noizean behin itzultzen al zara Perura?
Oraindik ez naiz itzuli. Ama eta anaia Sevillan bizi dira; Aita baino ez da Perun bizi.
Gustatuko litzaizuke etorkizunean bueltatzea ala hemen geldituko zara?
Gure etorkizuna eta seme-alabena hemen ikusten ditut. Pozik biziko nuke emaztearekin zahartzaroa han. Baina horretarako aukerarik ez balego ere, ziur nago hemen pozik eta gustura jarraituko genukeela.
